To prawda.Obserwuję to samo. Sama mieszkam na warszawskiej Woli, a tuż obok mnie wyrastają nowe, piękne osiedla – wszystkie ogrodzone. Wewnątrz place zabaw – też ogrodzone. Gdyby nie okoliczne parki ( jeszcze nie ogrodzone) byłoby chyba już tak samo jak na Bemowie.Grodzimy się nie tylko na osiedlach ale i na plażach – słynne już parawany….

no cóż…niestety nie jest to przypadłość miast 🙁 ogrodzenia to smutny znak naszych czasów..wciąż i coraz bardziej się boimy….czego?…wszystkiego…..Mazury…niegdyś oaza nieskrepowanej wolności, też się grodzą i to grodzą w tempie „na gwałt”

Kiedyś osiedle grodzone było symbolem wyższego statusu, teraz wszędzie wciskają „apartamentowce” z karton gipsu i skrupulatnie grodzą ścinek działki wokół. Osiedla trzeba przemierzać slalomem zeby obejść te wszystkie płoty. Dodatkowo wszystko buduje się bez ładu i składu, okno w okno, bez wizji i planu. Coraz brzydziej..

A ja się trochę nie dziwię temu ogradzaniu. Daje to pewne poczucie, że to co jest ogrodzone, jest „moje”. Mój blok, blok sąsiedni też są ogrodzone i wg mnie to bardzo fajna sprawa, bo małe dzieci mogą się spokojnie bawić, nikt obcy nie wejdzie, matka dziecko z balkonu widzi, a jak ktoś chce porzucać psu zabawkę to moze spokojnie go spuścić ze smyczy i nie bać się że pies poleci na ulicę.
Ogrodzone place zabaw wydaje mi się, że pozwalają dać dziecku więcej swobody. Jest jedna furtka, matka moze spokojnie siedzieć i nie bać się zę dzieciak jej zwieje nie wiadomo gdzie i kiedy.
Małe osiedla domków jednorodzinnych też dają poczucie jakiegoś bezpieczeństwa. Im więcej ludzi (teoretycznie) się zna, tym bezpieczniej – gdy nie jest się tak anonimowym.
Ale takim ogrodzeniowym absurdem są dla mnie osiedla, w któe wchodzi np 8 i więcej dużych bloków! I brama wjazdowa jak i furtka wiecznie otwarte oO Wtedy nei ma już takiej „ochrony” przed kradzieżami, włamaniami itd. Nikt się nie zna, nie zna się sąsiadów, nie wiadomo kto złodziej a kto mieszkaniec.

Rzeczywiście, to smutne. Trochę deweloperzy stawiają od razu grodzone, trochę podobno z inicjatywy oddolnej spółdzielnie siekają przestrzeń, nie wiadomo po co. Na szczęście w odpowiedzi coraz częściej pojawiają się spotkania i warsztaty (np. Zielony Jazdów) pokazujące, że można we wspólnej przestrzeni funkcjonować bezpiecznie i z korzyścią dla wszystkich. Ciekawe, czy i kiedy uda się cofnąć ten proces szatkowania.
Program studiów np. architektury krajobrazu obejmuje działania ‚socjalizacyjne’ w przestrzeni osiedlowej. Mieszkańcy dają się zmobilizować w ramach ‚własnego’ terenu, ale musi się znaleźć jakiś lider.
Jakiś czas temu mieszkałam na Kamionku, w bloku przy kilku innych. Niby ogrodzonych (do lodziarni najkrócej było skakać przez płot!), ale z furtkami otwartymi na oścież. W ogródkach lokatorzy z parteru sadzili krzewy i kwiaty. Przy ogrodzeniu rosły słoneczniki, a dzieci biegały radośnie samopas. Dało się 🙂
Pozdrawiam!

Tak się naprodukowałam wcześniej i mi komentarz wywaliło. 🙂

Po części się z Tobą zgadzam. „Ogrodzenie w ogrodzeniu” brzmi mało zabawnie, jednak ogradzanie placów zabaw uważam za potrzebne. Oczywiście w wypadku starszych dzieci to nonsens, jeśli jednak idziesz pohasać z berbeciem 1,5-3 lat to powodzenia 😀 Przypomnisz sobie o tym poście, kiedy będziesz zaliczać sprint za maluchem, który znienacka obrał azymut na pobliską jezdnię lub właśnie zamierza się ścigać z rowerami na ścieżce. Oczywiście Twój berbeć nagle okaże się świetnym kandydatem na sprintera, a Ty objuczona standardowym mamuśkowym pakunkiem, generalnie rzucasz wszystko co masz, łącznie z zakupami (tłukąc butalki/jajka/cokolwiek), wózkiem/rowerkiem, na który tak bardzo się wykosztowałaś i gnasz na łeb na szyję ratować uciekiniera… Powodzenia. Jeśli masz szczęście dziecku nic się nie stało (poza urażoną duszą odkrywcy-ergo spazmami płaczu) , nikt wtedy nie połasi się na rozwaloną na trawniku torebkę, z której wypada portfel, telefon i klucze ;]

Z innej strony: mentalność ogrodzeniowa działa niestety w dwie strony. Dopóki coś nie jest odgrodzone betonowym murem uchodzi powszechnie za własność publiczną ;] Znaczy, że można to dewastować (nieogrodzone place zabaw), przywłaszczyć (np drewno kominkowe leżakujące na Twoim podwórku-„no bo przecież nie jest przykłute łańcuchem”-z życia wzięte). Z chęcią przestanę się odgradzać, jeśli moja prywatność i własność będzie szanowana. Mój ogródek odgradza nieduży płot i rząd tui. Regularnie po moim ogrodzie przechadzają się ciekawscy, patrząc po oknach i (o zgrozo!!!) wchodzą mi do domu… „Bo ja nie wiedziałem, że tu ktoś mieszka”… RLY!!??!!… Marzy mi się, żeby wychodząc latem w skąpo/upałowych ciuszkach do ogrodu popryskać się z synem wodą, nie słyszeć chamskich komentarzy odnośnie gorszenia ludzi. Zaznaczę, że żeby dostrzec co, w jakich ciuchach i jak robię w ogrodzie, trzeba to robić CELOWO, celowo stać i się gapić.
Trzeba CELOWO wejść na ogrodzony teren, żeby pozaglądać do okien zapuszczając żurawia i niemal dotknąć szyby nosem. Wszystko to dlatego, że jeśli brama nie jest zamknięta na 10 spustów (dość często się psuje) i jej skrzydło delikatnie dynda, jest to odczytanie jako bezpośrednie zaproszenie do zwiedzania „posiadłości”.

Tak więc odgradzanie się niniejszym uważam za konieczne. Może z czasem, gdy w naszym kraju wzrośnie poszanowanie cudzej własności i prywatności wszyscy stopniowo zaczniemy rezygnować z płotów.
Jest nadzieja, pomału wracamy do prostych sąsiedzkich uprzejmości. Może kiedy naszą wrodzoną polską ciekawość przekierujemy z „węszenia” na konstruktywne obserwowanie otoczenia (np „dryń dryń:hej sąsiedzie, ktoś przechadza się po ogrodzie, znajomy czy pogonić/wzywać policję/zagadać kto to” zamiast „oo u sąsiada Mietka to sie jakieś dziwne osobistości kręcą, co za melina, a ta jego żona to wiecznie się pindrzy przed tym lusterkiem w salonie”), całkiem runą mury.